تفاوت‌های مهم بین TEXT و VARCHAR در PostgreSQL چیست؟

PostgreSQL یا Postgres یک سیستم مدیریت پایگاه داده رابطه‌ای (RDBMS) پیشرو است که به دلیل معماری اثبات‌شده، مجموعه ویژگی‌های قوی، قابلیت اطمینان، یکپارچگی داده‌ها، قابلیت گسترش و جامعه متن‌باز پویا که راه‌حل‌های کارآمدی ارائه می‌دهد، شهرت زیادی کسب کرده است.

با این حال، هنگام استفاده از این پایگاه داده باید برخی ملاحظات را در نظر بگیرید. به عنوان مثال، هنگام طراحی طرح‌واره پایگاه داده در Postgres، یکی از نکات مهم انتخاب نوع داده مناسب برای ستون‌های مبتنی بر متن است. Postgres انواع داده‌های متنوعی برای ذخیره اطلاعات متنی ارائه می‌دهد که VARCHAR و TEXT دو مورد از پرکاربردترین آن‌ها هستند.

در این مقاله، تفاوت‌های کلیدی بین نوع داده TEXT و VARCHAR در Postgres به‌طور مفصل بررسی خواهد شد.

نوع داده TEXT و VARCHAR چیست؟

در Postgres، TEXT یک نوع داده کاراکتری است که می‌تواند رشته‌هایی با هر طولی را ذخیره کند. این یک نوع داده رشته‌ای با طول نامحدود است، به این معنی که می‌تواند متن کم یا زیادی را بر اساس نیازهای شما ذخیره کند. این نوع داده نیازی به مشخص کردن طول کاراکتر ندارد. سینتکس این نوع داده به صورت زیر است:

your_variable TEXT

در اینجا، your_variable نام متغیری است که می‌خواهید در نوع داده TEXT استفاده کنید.

از سوی دیگر، نوع داده VARCHAR (مخفف “variable character”) نیز یک نوع داده کاراکتری است که می‌تواند رشته‌هایی با طول‌های متغیر ذخیره کند. با این حال، برخلاف TEXT، نوع VARCHAR دارای محدودیت طولی است که شما هنگام ایجاد ستون مشخص می‌کنید. نوع داده VARCHAR به صورت VARCHAR(n) نشان داده می‌شود، که در آن n محدودیت طول کاراکتر است. اگر n را مشخص نکنید، VARCHAR می‌تواند کاراکترهایی با طول نامحدود بپذیرد. سینتکس نوع داده VARCHAR به صورت زیر است:

your_variable VARCHAR(n)

در اینجا، your_variable نام متغیری است که می‌خواهید در نوع داده فوق استفاده کنید.

مقایسه عمیق TEXT در مقابل VARCHAR

تفاوت اصلی بین TEXT و VARCHAR در Postgres این است که TEXT یک نوع رشته با طول متغیر و بدون محدودیت طول است که برای داده‌های متنی بزرگ مناسب است، در حالی که VARCHAR امکان مشخص کردن حداکثر طول را فراهم می‌کند و برای داده‌های ساختاریافته با محدودیت طول مناسب است.

در ادامه مقایسه‌ای دقیق بین این دو نوع داده ارائه شده است:

موارد استفاده

:TEXT

• ذخیره متون بزرگ: نوع داده TEXT برای ذخیره متن‌های بزرگ و با طول متغیر، مانند نظرات، مقالات یا پست‌های وبلاگ، بسیار مناسب است.
• فیلدهای سنگین محتوا: این نوع داده برای فیلدهایی که محتوای طولانی و غیرقابل پیش‌بینی دارند ترجیح داده می‌شود، زیرا هیچ محدودیت طول از پیش تعریف‌شده‌ای ندارد.

:VARCHAR

• فیلدهای با طول مشخص: اگر محدودیت مشخصی برای طول داده‌های خود دارید، VARCHAR انتخاب خوبی است زیرا امکان تنظیم محدودیت برای یک فیلد را فراهم می‌کند. این شامل ذخیره آدرس‌ها، نام‌های کاربری یا ایمیل‌ها می‌شود.
• اعتبارسنجی داده: محدودیت طول نوع داده VARCHAR هنگام اعتبارسنجی داده‌ها به جلوگیری از ناسازگاری‌های داده و مشکلات ناشی از ورودی‌های بیش از حد طولانی کمک می‌کند.

نمایه‌سازی

در Postgres، می‌توانید روی ستون‌های TEXT و VARCHAR نمایه ایجاد کنید که عملکرد پرس‌وجوها، به‌ویژه برای عملیات فیلتر کردن و جستجو، را بهبود می‌بخشد. این امکان بازیابی و پرس‌وجوی سریع‌تر داده‌ها را بر اساس مقادیر ستون نمایه‌شده فراهم می‌کند. بنابراین، هر دو نوع داده از نظر جستجو و فیلتر کردن داده‌های خاص مزایای عملکردی مشابهی دارند.

ذخیره‌سازی

متغیر TEXT از ذخیره‌سازی با طول متغیر استفاده می‌کند که داده واقعی را به علاوه چند بایت سربار ذخیره می‌کند. این ویژگی آن را برای ستون‌هایی با محتوای متغیر مانند توضیحات یا بازخوردها ایده‌آل می‌کند. با این حال، TEXT از نظر ذخیره‌سازی حافظه بهینه نیست، زیرا محدودیتی برای نوع داده‌ای که می‌تواند ذخیره کند وجود ندارد.

در مقابل، نوع داده VARCHAR به دلیل آگاهی از حداکثر طول تعریف‌شده، می‌تواند از نظر ذخیره‌سازی کارآمدتر باشد. این نوع داده فضای ذخیره‌سازی را بر اساس محدودیت اعلام‌شده تخصیص می‌دهد و در مقایسه با TEXT ضایعات فضا را کاهش می‌دهد.

اگرچه کارایی ذخیره‌سازی در TEXT و VARCHAR متفاوت است، هر دو نوع داده مقادیر را با یک نشانگر طول ۴ بایتی قبل از هر مقدار ذخیره می‌کنند.

عملکرد

مقادیر TEXT ممکن است به دلیل ماهیت طول متغیر خود عملکرد کمی کندتری نسبت به VARCHAR داشته باشند. با این حال، TEXT در عملیات‌هایی مانند استخراج زیررشته یا الحاق رشته‌ها مزیت کمی دارد، زیرا نیازی به بررسی طول ندارد.

در حالی که VARCHAR در عملیات متنی پیچیده از TEXT عقب‌تر است، می‌تواند انتخاب خوبی برای اعمال یکپارچگی داده‌ها و جلوگیری از ذخیره تصادفی رشته‌های طولانی باشد. TEXT به Postgres اجازه می‌دهد تا فضای ذخیره‌سازی را بر اساس محدودیت‌های از پیش تعریف‌شده به‌طور مؤثرتری تخصیص دهد. بنابراین، VARCHAR در موقعیت‌هایی که عملکرد پیش‌بینی‌شده اهمیت دارد، کارآمدتر است.

مثال TEXT در مقابل VARCHAR در Postgres

در زیر مثالی آورده شده که در آن هر دو نوع داده در پایگاه داده Postgres استفاده شده‌اند تا تفاوت بین آن‌ها به‌راحتی قابل درک باشد:

ابتدا، بیایید جدولی برای آزمایش TEXT ایجاد کنیم. کد نمونه زیر است:

CREATE TABLE TYPE_example (
    A TEXT,
    B VARCHAR(10)
);

TYPE_example را با نام جدول دلخواه خود جایگزین کنید، جایی که A یک متغیر TEXT و B یک متغیر VARCHAR با طول ۱۰ است.

سپس، باید با استفاده از دستور INSERT INTO مقادیری را درج کنید:

INSERT INTO TYPE_example (A, B) VALUES ('This is a text type', 'this is a varchar type');

پس از اجرای دستور بالا، ستون VARCHAR یا متغیر B خطایی ایجاد خواهد کرد زیرا از محدودیت تعداد کاراکترها فراتر رفته است.

بیایید یک بار دیگر مقادیر را درج کنیم:

INSERT INTO TYPE_example (A, B) VALUES ('This is a text type', 'VARCHAR');

در این تلاش، رکورد در جدول TYPE_example درج خواهد شد. این به این دلیل است که متغیر B در محدوده محدودیت کاراکتری مشخص‌شده قرار دارد و متغیر A هیچ محدودیت مشخصی ندارد.

توجه: اگر پارامتر طول یا n را در نوع داده VARCHAR مشخص نکنید، VARCHAR می‌تواند کاراکترهای نامحدودی را بپذیرد.

بهترین روش‌ها برای استفاده از TEXT و VARCHAR در Postgres

در اینجا برخی از بهترین روش‌هایی که می‌توانید برای استفاده کارآمد از هر دو نوع داده در پایگاه داده Postgres در نظر بگیرید، آورده شده است:

یکنواختی

از آنجا که TEXT و VARCHAR ویژگی‌های متفاوتی دارند، ممکن است بخواهید آن‌ها را به‌طور متناوب بر اساس موارد استفاده خاص به کار ببرید. با این حال، انتخاب یکی از این دو نوع داده، یکنواختی را به شما ارائه می‌دهد که به نگهداری بهتر منجر می‌شود. بنابراین، باید به یک نوع داده پایبند باشید و آن را به‌طور یکنواخت در سراسر طرح‌واره اعمال کنید.

بهینه‌سازی ذخیره‌سازی

نباید صرفاً به انواع داده برای بهینه‌سازی ذخیره‌سازی داده‌های خود تکیه کنید. اگر مجموعه داده‌های بزرگی دارید، برای هر نوع داده‌ای که استفاده می‌کنید، TEXT یا VARCHAR، تکنیک‌های بهینه‌سازی ذخیره‌سازی را در نظر بگیرید. این می‌تواند شامل فرآیندهایی مانند پارتیشن‌بندی یا فشرده‌سازی برای بهبود عملکرد و مدیریت‌پذیری باشد.

نظارت بر عملکرد

با استفاده از ابزارهای داخلی و آمار اجرای پرس‌وجوی Postgres، مصرف حافظه و عملکرد اجرای پرس‌وجو را به‌طور مداوم نظارت کنید. این کار به شما امکان می‌دهد تا بر اساس مجموعه داده‌های در حال تحول خود، اقداماتی برای به‌روزرسانی انواع داده انجام دهید.

چه TEXT و چه VARCHAR، استفاده از هر نوع داده در Postgres نیازمند داده است و با پراکندگی داده‌ها در مکان‌های مختلف، متمرکز کردن آن می‌تواند چالش‌برانگیز باشد. اینجا جایی است که ابزارهایی مانند Airbyte وارد عمل می‌شوند.

نتیجه‌گیری

در Postgres، نوع داده‌های TEXT و VARCHAR می‌توانند داده‌های کاراکتری را ذخیره کنند. با این حال، تفاوت‌های خاصی وجود دارد که در بالا مطالعه کردید. شما تقریباً تمام تفاوت‌های بین TEXT و VARCHAR در Postgres، از موارد استفاده، نیازهای ذخیره‌سازی، عملکرد و نمایه‌سازی را آموخته‌اید. با دنبال کردن دقیق این تفاوت‌ها، می‌توانید نوع داده‌ای که بهترین تطابق را با نیازهای شما دارد انتخاب کرده و از آن به‌درستی استفاده کنید.

با این حال، اگر می‌خواهید داده‌ها را به Postgres ادغام کنید، باید از Airbyte استفاده کنید. این ابزار رویکرد مدرن ELT را دنبال می‌کند و کل فرآیند ادغام داده را خودکار می‌کند. بیش از ۴۰,۰۰۰ مهندس از Airbyte برای تکثیر داده استفاده می‌کنند. به این جامعه بپیوندید و امروز برای Airbyte ثبت‌نام کنید!

سوالات متداول

آیا تفاوت عملکردی بین TEXT و VARCHAR در PostgreSQL وجود دارد؟

در نسخه‌های مدرن PostgreSQL، تفاوت عملکردی معناداری وجود ندارد. هر دو نوع از فرمت ذخیره‌سازی یکسان، قابلیت‌های نمایه‌سازی و رفتار فشرده‌سازی TOAST استفاده می‌کنند. تنها سربار اضافی با VARCHAR(n) اعتبارسنجی طول است که در بارهای کاری با نوشتن سنگین ناچیز است.

چه زمانی باید از TEXT به جای VARCHAR استفاده کنم؟

از TEXT زمانی استفاده کنید که انتظار طول‌های رشته‌ای بسیار متغیر یا نامحدود دارید، مانند محتوای وبلاگ، نظرات یا توضیحات. همچنین در سیستم‌هایی که نیازهای طول ممکن است با گذشت زمان تغییر کند، ترجیح داده می‌شود، زیرا می‌توانید قوانین انعطاف‌پذیر را با استفاده از محدودیت‌های CHECK بدون بازنویسی طرح‌واره اعمال کنید.

آیا VARCHAR فضای بیشتری نسبت به TEXT ذخیره می‌کند؟

خیر. TEXT و VARCHAR(n) برای طول رشته یکسان، مقدار یکسانی از فضای دیسک را مصرف می‌کنند. حداکثر طول مشخص‌شده در VARCHAR(n) یک محدودیت منطقی است، نه بهینه‌سازی ذخیره‌سازی.

چرا برخی تیم‌ها همچنان VARCHAR را ترجیح می‌دهند؟

تیم‌ها اغلب از VARCHAR(n) برای اعمال اعتبارسنجی دقیق داده (مانند آدرس‌های ایمیل محدود به ۲۵۵ کاراکتر یا نام‌های کاربری محدود به ۵۰ کاراکتر) استفاده می‌کنند. این نوع داده کنترل اعلامی را در سطح پایگاه داده فراهم می‌کند و تضمین می‌کند که ورودی‌های نامعتبر قبل از نوشتن رد شوند.

مکانیزم TOAST چگونه روی ستون‌های TEXT و VARCHAR تأثیر می‌گذارد؟

هر دو نوع از مکانیزم TOAST PostgreSQL استفاده می‌کنند زمانی که مقادیر از حدود ۲ کیلوبایت فراتر می‌روند. این مکانیزم به‌طور خودکار رشته‌های بزرگ را فشرده می‌کند و آن‌ها را به‌صورت خارج از خط در یک جدول TOAST جداگانه ذخیره می‌کند، اندازه ردیف را قابل مدیریت نگه می‌دارد و عملکرد پرس‌وجو را بهبود می‌بخشد.