چه روش‌هایی برای بهینه‌سازی عملکرد OAuth وجود دارند؟

OAuth یک استاندارد تقریباً فراگیر برای APIهای مدرن است تا اجازه مجوزدهی امن را فراهم کند. با این حال، برای استقرار مؤثر سیستم‌های مبتنی بر OAuth، باید در نظر بگیرید که چقدر بهینه شده‌اند و نیازهای سیستم چیست. در ادامه، برخی استراتژی‌ها برای بهینه‌سازی عملکرد OAuth را بررسی خواهیم کرد.

OAuth چیست؟ مروری کوتاه

OAuth 2.0 یک چارچوب مجوزدهی باز است که امکان مجوزدهی امن در سیستم‌ها را فراهم می‌کند. این مجوزدهی تفویض‌شده بدون افشای اعتبارنامه کاربر انجام می‌شود. در عوض، فرآیند از توکن‌ها استفاده می‌کند، که کلاینت‌ها و سرورها می‌توانند برای مجوزدهی دسترسی به نمایندگی کاربر از آن‌ها استفاده کنند. این امر استقرارهای سبک و امن را امکان‌پذیر می‌کند و استفاده از آن آسان است.

این فرآیند شامل دادن رضایت کاربر از طریق سرور مجوزدهی است، که سپس یک توکن دسترسی به کلاینت صادر می‌کند. این توکن سپس برای دسترسی به منابع محافظت‌شده روی سرور منابع استفاده می‌شود.

استراتژی‌هایی برای بهینه‌سازی عملکرد OAuth

با اینکه سیستم OAuth نسبتاً آسان برای استفاده است، امکان دارد راه‌حل به‌صورت بهینه پیاده‌سازی نشود. به همین دلیل، پیروی از برخی بهترین شیوه‌های عمومی می‌تواند عملکرد بهینه را تضمین کند. در ادامه به چند روش برای بهینه‌سازی عملکرد OAuth اشاره می‌کنیم.

۱. سفارشی‌سازی برای مقیاس‌پذیری

ابتدا در نظر بگیرید که آیا پیاده‌سازی OAuth شما برای مقیاس‌پذیری و بهینه‌سازی عملکرد ساخته شده است یا خیر. اطمینان از ساخت سیستم بهینه از پایه باعث می‌شود سایر بهینه‌سازی‌ها مؤثرتر عمل کنند و کارایی کلی سیستم افزایش یابد.

این کار می‌تواند از طریق چند استراتژی مختلف انجام شود. مهم‌ترین آن‌ها استفاده از دامنه‌های دقیق (granular scopes) است. دامنه‌های دقیق از مجوزدهی بیش از حد جلوگیری می‌کنند و همچنین به شما کمک می‌کنند طرح کلی دامنه‌های OAuth خود را برنامه‌ریزی کنید. این امر هنگام تخصیص منابع و طراحی آن‌ها مفید است و به شما کمک می‌کند بدانید هر سرور چه مسئولیت‌هایی دارد.

می‌توانید این تلاش را با سیستم‌های Single Sign-On و OAuth فدرال بهبود دهید، که به شما امکان می‌دهد استقرار اولیه OAuth را برای گروه‌بندی منابع و سیستم‌ها گسترش دهید. این امر انعطاف‌پذیری و طراحی بهتری برای آینده فراهم می‌کند و در نهایت منجر به طراحی بهینه در برابر جریان‌های آینده می‌شود، نه صرفاً نیازها و درخواست‌های فعلی.

۲. استقرار چندین سرور OAuth

یک پاسخ واضح برای بهینه‌سازی عملکرد، اما روشی نسبتا کم بهینه است — اضافه کردن منابع بیشتر. در برخی موارد، فرآیندهای شما نهایتاً به یک حد بهینه خواهند رسید، بنابراین افزودن سرورهای OAuth بیشتر می‌تواند تا حد زیادی مشکل را حل کند.

دو رویکرد اصلی وجود دارد:

• مقیاس‌پذیری افقی: استقرار چندین نمونه از سرورهای OAuth در دامنه‌ها و مناطق مختلف، کاهش تأخیر و متعادل کردن بار را ممکن می‌کند.

• مقیاس‌پذیری عمودی: افزودن منابع اضافی به سرورهای موجود، مانند افزایش حافظه یا زیرساخت. این کار همراه با مقیاس‌پذیری افقی ممکن است شامل راه‌اندازی کانتینرهای اضافی و افزایش منابعی باشد که سرورها می‌توانند استفاده کنند.

این استراتژی کمینه بهینه نیست زیرا خود بهینه‌سازی استفاده از OAuth را افزایش نمی‌دهد، بلکه صرفاً منابع بیشتری برای استفاده فراهم می‌کند. در کل، این کار نصب بهینه‌تری ارائه نمی‌دهد، بلکه نتایج طراحی یا پیاده‌سازی کم بهینه را پنهان می‌کند.

۳. بهینه‌سازی مدیریت توکن‌ها

برای شروع بهینه‌سازی پیاده‌سازی، ابتدا به توکن‌ها نگاه می‌کنیم. نحوه مدیریت توکن‌ها بر کارایی کلی سیستم تأثیر می‌گذارد و شروع از این نقطه می‌تواند مزایای زیادی داشته باشد.

• طول عمر توکن: استفاده از توکن‌های کوتاه‌مدت و بهره‌گیری از توکن‌های تازه‌سازی (refresh token) برای کاهش احتمال سوءاستفاده.

• توکن‌های بدون وضعیت (stateless) مثل JWT: نیازی به جستجوی پایگاه داده برای هر درخواست API ندارند و منابع را بهینه استفاده می‌کنند.

• استراتژی‌های لغو قوی: توکن‌های منسوخ یا غیرضروری را لغو می‌کنند و امنیت و بهره‌وری جریان‌ها را افزایش می‌دهند.

این اقدامات از ایجاد ترافیک “شبح” جلوگیری می‌کنند و بار مدیریت سیستم‌های غیرضروری را از دوش شما به دوش توسعه‌دهندگان منتقل می‌کنند.

۴. کش و ذخیره‌سازی بهینه

کش کردن یکی دیگر از اقدامات مؤثر برای بهبود عملکرد OAuth است. با استفاده از سیستم‌های کش برای ذخیره داده‌های پر دسترسی، مانند داده‌های وضعیت و داده‌های نیمه‌استاتیک مانند اطلاعات اعتبارسنجی توکن، می‌توان بار پایگاه داده اصلی را کاهش داد.

• روش Phantom Token: یک توکن با ارجاع (by-reference) و یک توکن با مقدار (by-value) ارائه می‌شود. سرور معکوس یا پراکسی، توکن by-value را با by-reference جایگزین می‌کند، بدون اینکه API نیاز به کش داشته باشد.

این افزایش کوچک کارایی در هر عنصر، روی کل سیستم جمع می‌شود و بار روی پایگاه داده را کاهش می‌دهد و فشار سیستم را پایین می‌آورد و احتمال خطاهای Kubernetes یا تأخیر بالا را کم می‌کند.

۵. متعادل‌سازی بار (Load Balancing)

متعادل‌سازی بار فرآیند توزیع ترافیک به‌طور مساوی بین نمونه‌های سرور است و برای عملکرد بهینه حیاتی است.
اگر یک سرور برای پردازش ۱۰۰۰ درخواست طراحی شده باشد و سیستم ۱۰,۰۰۰ درخواست دریافت کند، توزیع نامناسب می‌تواند سیستم را مختل کند. با متعادل‌سازی صحیح بار، عملکرد همه سیستم‌ها بهینه می‌شود.

۶. کاهش تأخیر درخواست‌ها

کاهش کل تأخیر از طریق کاهش دورهای رفت‌وبرگشت در سیستم، یکی دیگر از عوامل کلیدی کارایی است.

• Batching requests: ترکیب چند درخواست API در یک درخواست واحد.

• استفاده از میزبانی چندمنطقه‌ای: به کاربران منطقه‌ای سرویس مناسب ارائه شود (مثلاً کاربران آسیایی به سرورهای آمریکای شمالی ارسال نشوند).

این اقدامات تعداد نقاط تماس سرور را کاهش می‌دهند، حتی اگر حجم کل داده‌ها تغییری نکند.

۷. محدودیت نرخ و Throttling

سرورهای OAuth همچنان سرور هستند و می‌توان آن‌ها را با محدودیت نرخ و throttling بهینه کرد.

• محدودیت نرخ کاربر محور: جلوگیری از سوءاستفاده کاربران منفرد.

• Throttling IP: محافظت از سرورها در برابر حملات DoS یا overflow درخواست‌ها.

این اقدامات امنیت و کارایی سیستم را به‌طور همزمان افزایش می‌دهند.

نتیجه‌گیری درباره بهینه‌سازی OAuth

با پرداختن به این موارد، پیاده‌سازی‌های OAuth می‌توانند به‌طور مؤثر مقیاس‌پذیر شوند و در عین حال یکپارچگی و عملکرد لازم برای محیط‌های پرترافیک را حفظ کنند.

هنگام طراحی پیاده‌سازی OAuth، مطمئن شوید که سیستم برای مقیاس‌پذیری ساخته شده است، سرورها را مستقر و خوشه‌بندی کنید، از کش و متعادل‌سازی بار استفاده کنید، جریان توکن‌ها را بین کلاینت‌ها، APIها و سرور OAuth بهینه کنید و کارایی را تست کنید.

این اقدامات ساده می‌توانند عملکرد OAuth را به‌طور چشمگیری افزایش دهند و مزایای طولانی‌مدت برای سیستم ایجاد کنند.