امنیت APIهای شریک: چگونه دسترسی را به اشتراک بگذاریم بدون از دست دادن کنترل
APIهای شریک نقش رو به رشدی در معماری‌های مدرن ایفا می‌کنند و سازمان‌ها را قادر می‌سازند تا همکاری کنند، سیستم‌ها را یکپارچه سازند و خدمات جدیدی را سریع‌تر ارائه دهند. اما این APIها در یک منطقه خاکستری زندگی می‌کنند، بیشتر از رابط‌های داخلی در معرض خطر هستند، اما کاملاً عمومی نیستند. این فضای میانی با مجموعه‌ای از نگرانی‌های امنیتی خود همراه است، مانند دسترسی بیش از حد گسترده و مدیریت هویت نامشخص.
در این مقاله، استراتژی‌های عملی برای ایمن‌سازی APIهای شریک بدون کند کردن نوآوری را بررسی خواهم کرد. از کنترل دسترسی مبتنی بر توکن تا جداسازی منطقه اعتماد و فدراسیون هویت، الگوهای معماری را پوشش می‌دهم که به شما کمک می‌کنند آنچه لازم است را به اشتراک بگذارید — و چیزی بیشتر نه.
درک چشم‌انداز تهدید
APIهای شریک در فضایی وجود دارند که نه کاملاً داخلی است و نه کاملاً عمومی. چون بین این مرزها قرار دارند، اغلب خطراتی را معرفی می‌کنند که بلافاصله آشکار نیستند. اینجا برخی از مواردی که باید مراقب آنها باشید آورده شده است:
دسترسی بیش از حد
ممکن است با دادن دسترسی گسترده به یک اپلیکیشن شریک «فقط برای کار کردن چیزها» شروع کنید، اما این میانبر می‌تواند نتیجه معکوس دهد، به ویژه اگر داده‌های حساسی را که کسی قصد اشتراک آن را نداشته افشا کند. برای مثال، اپلیکیشنی که برای واکشی خلاصه سفارش‌ها طراحی شده ممکن است به طور ناخواسته رکوردهای کامل مشتری را نیز بکشد.
اعتبارنامه‌های استاتیک
کلیدهای API و رازهای مشترک هنوز در بسیاری از تنظیمات پارتنر مشهود هستند. تولید آنها سریع و استفاده از آنها ساده است. آنها بسیار اغلب به عنوان بخشی از کنترل منبع (GitHub) چک-این می‌شوند. اما وقتی در دنیای وحشی بیرون هستند، در کد به اشتراک گذاشته شده، ایمیل شده یا بین تیم‌ها کپی شده، سخت است بدانید چه کسی آنها را دارد یا چگونه آنها را به طور تمیز خاموش کنید.
فقدان زمینه هویت
در بسیاری از یکپارچه‌سازی‌های ماشین به ماشین (M2M)، هیچ کاربری درگیر نیست، فقط یک سیستم یا سرویس در حال فراخوانی است. این به معنای از دست دادن جزئیات کلیدی هویت است که معمولاً به اجرای رضایت، اعمال سیاست‌های خاص کاربر یا ردیابی فعالیت به یک شخص کمک می‌کند، که کنترل دسترسی را سخت‌تر و حسابرسی آنچه اتفاق افتاده در صورت بروز مشکل را حتی سخت‌تر می‌کند.
توکن‌های سوءاستفاده‌شده
توکن‌ها قرار است در یک زمینه خاص استفاده شوند: توسط یک کلاینت خاص و برای زمان محدود. با این حال، در یکپارچه‌سازی‌های شریک، گاهی می‌توانند کش شوند، بین سرویس‌ها به اشتراک گذاشته شوند یا به روش‌های ناخواسته استفاده مجدد شوند. غیرمعمول نیست که APIها APIهای دیگری را فراخوانی کنند. اگر یک API داخلی API خارجی را فراخوانی کند، شریک یا نه، توکنی با دسترسی به APIهای داخلی ممکن است نشت کرده باشد. بدون اعتبارسنجی مناسب، این در را برای حملات یا دسترسی غیرمجاز باز می‌کند.
فقدان دید
اگر فعالیت API شریک را نزدیکانه لاگ یا نظارت نکنید، رفتارهای غیرعادی می‌تواند از شکاف‌ها عبور کند. این ممکن است به معنای جهش ناگهانی در درخواست‌ها، دسترسی از مکان‌های غیرمنتظره یا فراخوانی‌های مکرر به نقاط پایانی حساس باشد — همه اینها بدون ابزارهای مناسب در جای خود آسان برای از دست دادن هستند.
خطرات API شریک همیشه آشکار یا دراماتیک نیستند، اما مداوم هستند. تشخیص زودهنگام آنها به داشتن دید کافی به نحوه استفاده از آن APIها بستگی دارد.
تعریف مناطق اعتماد در معماری API
همه APIها خطر یکسانی ندارند. یک سرویس داخلی که توسط سیستم‌های بک‌اند استفاده می‌شود به همان شیوه نقطه پایانی استفاده‌شده توسط شرکای خارجی یا توسعه‌دهندگان عمومی در معرض نیست. رویکرد امنیتی API شما باید این تفاوت‌ها را منعکس کند.
یکی از راه‌ها برای مدیریت این، سازماندهی APIها به سطوح اعتماد است. آن را به عنوان گروه‌بندی آنها بر اساس اینکه چه کسی آنها را فراخوانی می‌کند و چقدر می‌توانید یا باید به آن فراخوان‌کننده اعتماد کنید فکر کنید.
- داخلی: فقط توسط سیستم‌هایی که کنترل می‌کنید استفاده می‌شود و با شبکه داخلی، هویت‌های سرویس و دسترسی سختگیرانه ایمن شده است. به APIهای سوم‌شخص خارجی دسترسی ندارد.
- شریک: با سوم‌شخص‌های شناخته‌شده به اشتراک گذاشته می‌شود. نیاز به احراز هویت قوی، توکن‌های scoped و حسابرسی خوب دارد.
- عمومی: به اینترنت باز است. نیاز به محدودیت‌های نرخ سختگیرانه، تشخیص سوءاستفاده و دسترسی پیش‌فرض حداقل دارد.
جداسازی APIها بر اساس منطقه به شما اجازه می‌دهد کنترل‌های مناسب را در مکان‌های درست اعمال کنید. همچنین خطر افشای تصادفی عملکرد حساس را کاهش می‌دهد، به ویژه اگر همان نقطه پایانی موارد استفاده داخلی و خارجی را مدیریت کند.
اصل حداقل امتیاز با Scopes و Claims دقیق
هنگام افشای APIها به شرکا، راه مؤثر برای کاهش خطر محدود کردن دسترسی هر کلاینت است. پیروی از اصل حداقل امتیاز، به همان اندازه به APIها اعمال می‌شود که به زیرساخت.
به جای اعطای دسترسی گسترده، از scopes و claims دقیق برای تعریف واضح آنچه هر شریک می‌تواند انجام دهد، استفاده کنید. به عنوان مثال، یک شریک پردازش سفارش ممکن است فقط به خواندن سفارش‌ها (read:orders) دسترسی داشته باشد و نه به خواندن مشتریان (read:customers) یا نوشتن موجودی (write:inventory). این scopes را می‌توان در توکن‌های دسترسی گنجاند و توسط دروازه API یا سرور backend اجرا کرد.
در برخی مواقع، scopes می‌توانند با ویژگی‌های خاص شریک ترکیب شوند تا کنترل دقیق‌تر روی داده‌ها یا اقداماتی که مجاز هستند، فراهم کنند. Claims این داده‌های پویا را نگه می‌دارند، مانند partnerID=123456 یا subscriptionLevel=premium.
هرچه دسترسی محدودتر و مشخص‌تر باشد، آسیب ناشی از سوءاستفاده از توکن کمتر خواهد بود و رصد، توضیح و حسابرسی آنچه شرکا واقعاً می‌توانند انجام دهند نیز ساده‌تر خواهد بود.
هویت فدرال و مجوز مبتنی بر توکن
APIهای شرکا اغلب نیاز دارند هویت‌هایی خارج از سازمان شما را بپذیرند، و اینجاست که فدراسیون هویت وارد می‌شود. با فدراسیون هویت، سیستم شما به ارائه‌دهنده هویت شریک برای احراز هویت کاربران یا سرویس‌ها اعتماد می‌کند و سپس توکن‌هایی صادر می‌کند که آن هویت‌ها را در محیط خود شما نمایندگی می‌کنند. این مدل معمولاً امکان نقشه‌برداری claims یا تنظیم توکن بر اساس هویت و نحوه احراز هویت کاربر را می‌دهد، که کنترل بیشتری روی اطلاعات به اشتراک گذاشته‌شده پایین‌دستی فراهم می‌کند.
استفاده از OAuth 2.0 برای مجوز و OpenID Connect برای احراز هویت، انعطاف و امنیت بیشتری ایجاد می‌کند. شرکا می‌توانند از سیستم‌های خود برای احراز هویت استفاده کنند، در حالی که شما همچنان با صدور توکن‌های Scoped، کنترل می‌کنید که به چه داده یا عملکردی دسترسی دارند.
این به معنای آن است که نیازی به استفاده از اعتبارنامه‌های هاردکد شده نیست و می‌توان دسترسی را به راحتی تنظیم کرد، بدون اینکه نیاز به بازطراحی کل تنظیمات داشته باشید. همچنین مدیریت کامل فرآیند onboarding و provisioning بر عهده شما نیست، زیرا این فرآیند توسط شریک در سیستم فدرال مدیریت می‌شود. با این حال، داشتن یک گزینه جایگزین یا fallback ایده خوبی است. سیستم می‌تواند با ورود شرکا یا کاربران جدید، بدون تغییرات عمده رشد کند.
رضایت، حسابرسی و دید
وقتی APIها را با شرکا به اشتراک می‌گذارید، داشتن دید شفاف از اینکه چه کسی به چه چیزی دسترسی دارد ضروری است. بدون سیستم مناسب لاگینگ و نظارت، رفتارهای غیرعادی می‌توانند بدون توجه نادیده گرفته شوند.
گاهی شریک به داده‌های کاربران دسترسی دارد، که در این صورت نیاز به جمع‌آوری رضایت کاربران و اطمینان از آگاهی آنها نسبت به داده‌های به اشتراک گذاشته شده دارید. در موارد دیگر، بیشتر موضوع ردیابی فعالیت‌ها است. شما می‌خواهید لاگ‌ها دقیقاً نشان دهند که کدام سیستم درخواست را ارسال کرده و چه عملی انجام داده است.
دید و مانیتورینگ همچنین نقش بزرگی در امنیت روزمره ایفا می‌کند. ممکن است یک شریک ترافیک غیرمعمولی ایجاد کند یا درخواست‌هایی از مناطق غیرمنتظره ارسال کند. با قابلیت مشاهده مناسب، می‌توانید این موارد را زود شناسایی کرده و قبل از ایجاد مشکل، اقدامات لازم را انجام دهید.
گاهی تصمیمات دسترسی به چیزهایی فراتر از هویت وابسته است. زمینه‌هایی مانند فرکانس درخواست‌ها، موقعیت جغرافیایی یا حتی زمان روز می‌تواند پاسخ‌های امنیتی هوشمندتر و تطبیقی تر را فعال کند و در برخی موارد حتی از دسترسی غیرمجاز قبل از ارسال درخواست به API جلوگیری نماید.
طراحی برای انعطاف‌پذیری و تغییر
APIهای شرکا همیشه ثابت نمی‌مانند. ممکن است شریک جدیدی اضافه کنید، یکپارچه‌سازی را به‌روزرسانی کنید یا دسترسی کلاینت‌ها تغییر کند. مدل امنیتی شما باید قادر باشد بدون نیاز به بازطراحی کامل، با این تغییرات سازگار شود.
استفاده از توکن‌های کوتاه‌عمر، scopes پویا، claims دقیق و سیستم‌های هویت متمرکز به شما کمک می‌کند تا به راحتی با تغییرات سازگار شوید. هنگامی که اعتبارنامه‌ها نیاز به چرخش دارند یا مجوزها به‌روزرسانی می‌شوند، می‌توانید تغییرات را در یک نقطه مرکزی اعمال کنید، به جای اینکه مجبور باشید چندین سیستم را اصلاح کنید. سیستم هویت باید داده‌های اصلی و معتبر را از منابع اصلی خود دریافت کند، نه از مجموعه داده‌های تکراری که روی آنها عمل می‌کنید.
همچنین ارزش فکر کردن به پایان رابطه را دارد. اگر شریک برود یا مورد استفاده‌اش تغییر کند، باید بتوانید دسترسی را سریع خاموش کنید، بدون شکستن چیزی برای دیگران.
نتیجه‌گیری
APIهای شریک می‌توانند ارزش زیادی باز کنند، از جمله یکپارچه‌سازی‌های جدید، همکاری سریع‌تر و تجربیات مشتری بهتر. اما باز کردن چیزها به معنای تسلیم کنترل نیست. هدف قفل کردن همه چیز نیست — فکر کردن به نحوه کار دسترسی و جایی که مرزها هستند است.
اگر امنیت را از ابتدا در معماری بسازید، به جای اضافه کردن بعداً، رشد، سازگاری و پیشی گرفتن از مشکلات با تکامل اکوسیستم شما آسان‌تر است.
