شبکه‌سازی ابری چیست؟
شبکه‌سازی ابری استفاده از خدمات مبتنی بر ابر برای پیاده‌سازی یک شبکه سازمانی است که کارکنان، منابع و برنامه‌های کاربردی سازمان را به هم متصل می‌کند. به‌طور سنتی، سازمان‌ها برای ایجاد یک شبکه گستردهٔ اختصاصی (WAN) و ایزوله به منظور ارتباطات امن و استقرار برنامه‌ها، از سخت‌افزارهای خصوصی خود استفاده می‌کردند. این کار بسیار پرهزینه و پیچیده بود.
شبکه‌سازی ابری این چالش‌ها را حل می‌کند، زیرا سازمان‌ها می‌توانند به جای سخت‌افزارهای فیزیکی، از اجزای مجازی شبکه استفاده کنند. ارائه‌دهندهٔ خدمات ابری شخص ثالث، مدیریت و نگهداری سخت‌افزارها و زیرساخت‌های شبکه را بر عهده می‌گیرد. در نتیجه، مدیران شبکهٔ سازمان می‌توانند تمرکز خود را روی بهینه‌سازی و افزایش کارایی پیکربندی شبکه بگذارند.
مزایای شبکه‌سازی ابری در چیست؟
مدیریت کارآمد شبکه
راهکارهای سنتی شبکه‌سازی از طریق شرکت‌های مخابراتی هزینه‌های بالایی دارند و به منابع زیادی نیازمندند. خرید تجهیزات جدید و هماهنگی مداوم با شرکت ارائه‌دهنده برای هر تغییر یا افزودن سایت کاری جدید، فرآیندی زمان‌بر و پرهزینه است.
در مقابل، با شبکه‌سازی ابری مدیران سازمان می‌توانند درون پلتفرم‌های ابری و صرفاً از طریق نرم‌افزار، شبکه‌های جدید تعریف یا تغییرات لازم را اعمال کنند. این باعث می‌شود مدیریت شبکه ساده‌تر و کم‌هزینه‌تر باشد.
مقیاس‌پذیری بیشتر
مقیاس‌پذیری کمک می‌کند تا سازمان برای شرایط مختلف آینده آماده باشد. در شبکه‌های سنتی، افزودن سایت‌های کاری جدید به سرمایه‌گذاری در زیرساخت‌های فیزیکی نیاز داشت و روندی کند و پرهزینه بود.
اما با شبکهٔ ابری، راه‌اندازی یک سایت جدید با پیکربندی سفارشی تنها در چند ساعت امکان‌پذیر است، نه روزها یا هفته‌ها. همچنین می‌توان سایت‌ها را به‌سادگی از شبکه خارج یا غیرفعال کرد.
امنیت آسان‌تر
راهکارهای مجازی شبکهٔ ابری برای سازمان‌ها طراحی شده‌اند تا شبکه‌های ایمن خود را تنها با نرم‌افزار ایجاد کنند. ارائه‌دهندگان خدمات ابری به دلیل مقیاس وسیع فعالیت خود می‌توانند از جدیدترین زیرساخت‌ها و تجهیزات شبکهٔ فیزیکی بسیار امن استفاده کنند. افزون بر این، سازمان‌ها می‌توانند از ابزارهای امنیتی ابری و بهترین روش‌های پیکربندی برای تقویت امنیت بهره بگیرند.
بهبود پایش و نگهداری
برخلاف شبکه‌های سنتی که برخی نیاز به مدیریت فیزیکی درون سازمان داشتند، شبکه‌سازی ابری نیاز به مدیریت و نگهداری فیزیکی را به‌طور کامل حذف می‌کند. سازمان‌ها می‌توانند از طریق ابزارهای نرم‌افزاری مدیریت شبکه، دید کامل نسبت به داده‌های ترافیکی خود داشته باشند.
شبکه‌سازی ابری چگونه کار می‌کند؟
در گذشته، یک شرکت معمولاً یک سرور در مرکز دادهٔ نزدیک اجاره می‌کرد و با خرید لینک‌های شبکهٔ اختصاصی از ارائه‌دهندهٔ محلی، سایت‌های کاری خود را به آن متصل می‌کرد.
امروزه، پیکربندی‌های شبکهٔ ابری از سرورهای مجازی ابری در همان منطقه استفاده می‌کنند و با کمک شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) و دروازه‌های ابری به سایت‌های کاری متصل می‌شوند.
شبکه‌سازی ابری شامل اجزای مجازی شبکه، توپولوژی‌ها و پیکربندی‌هایی است که روی زیرساخت فیزیکی ارائه‌دهندهٔ ابر اجرا می‌شوند. شما شبکه‌های خود را به‌عنوان نرم‌افزار تعریف و مدیریت می‌کنید و می‌توانید شبکه‌های محلی (LAN) و گسترده (WAN) مجازی ایجاد کنید.
مجازی‌سازی (Virtualization)
خدمات شبکه‌سازی ابری بر پایهٔ مجازی‌سازی امکان‌پذیر هستند. از طریق منطق نرم‌افزاری، می‌توان اجزایی همچون روترهای مجازی، فایروال‌های مجازی، متوازن‌کننده‌های بار مجازی و حتی طرح‌های کامل شبکه را تعریف کرد.
به‌عنوان مثال، یک ارائه‌دهندهٔ خدمات ابری می‌تواند یک کابل شبکه با ظرفیت بالا را به چندین لینک VPN مجازی تقسیم کند. این لینک‌ها به‌صورت نرم‌افزاری ایزوله می‌شوند و در قالب بسته‌های خدماتی مختلف عرضه می‌گردند. حتی می‌توان در زمان‌های کم‌ترافیک ظرفیت بیشتری با هزینهٔ کمتر ارائه داد.
ابر خصوصی مجازی (Virtual Private Cloud – VPC)
ترکیب سایر منابع ابری با شبکهٔ ابری، «ابر خصوصی مجازی» یا VPC نامیده می‌شود. در VPC شما یک شبکهٔ خصوصی مجازی تعریف می‌کنید و منابع شبکه را در چارچوب آن اجرا می‌کنید. دسترسی از راه دور از طریق اینترنت و با استفاده از VPN و دروازهٔ نرم‌افزاری امکان‌پذیر است. VPC به‌طور منطقی از ابر عمومی جداست و مانند مرکز دادهٔ اختصاصی مجازی شما عمل می‌کند.
برای مثال، سازمان شما می‌تواند یک زیرشبکه در یک منطقه و «زون دسترسی» مشخص در خدمات AWS ایجاد کند و ماشین‌های مجازی (EC2) و سرویس‌های دیگر را در آن قرار دهد. همچنین می‌توانید زیرشبکهٔ دیگری در زون دسترسی متفاوت ایجاد کنید و ترافیک شبکه را میان این دو به اشتراک بگذارید.
شبکه‌سازی ترکیبی (Hybrid Cloud Networking)
در شبکه‌سازی ابری، همهٔ اجزای شبکه الزاماً ابری نیستند. به‌طور نمونه، می‌توان مراکز دادهٔ محلی یا شعبه‌ها را از طریق زیرساخت سنتی یا اینترنت عمومی به شبکهٔ ابری متصل کرد.
تفاوت شبکه‌سازی ابری و رایانش ابری در چیست؟
شبکه‌سازی ابری تنها یکی از اجزای زیرساخت ابری است که به‌عنوان سرویس از سوی ارائه‌دهندهٔ رایانش ابری عرضه می‌شود.
رایانش ابری به‌طور کلی دسترسی کاربران به مجموعه‌ای از زیرساخت‌های فناوری اطلاعات مجازی‌سازی‌شده مانند سرورها، فضای ذخیره‌سازی و شبکه را فراهم می‌کند. ارائه‌دهندهٔ ابر مالک و گردانندهٔ زیرساخت‌های فیزیکی است و مشتریان با استفاده از نرم‌افزار به این منابع دسترسی دارند. به کمک مجازی‌سازی، چندین مشتری می‌توانند زیرساخت‌های خصوصی ایزولهٔ خود را روی همان سخت‌افزار فیزیکی اجرا کنند.
امروزه رایانش ابری فراتر از خدمات زیرساختی رفته و شامل محصولات دیگری مانند ابزارها، پلتفرم‌ها و رایانش بدون سرور نیز می‌شود.
